ยืนกำหนด พระธรรมสิงหบุราจารย์

ยืนกำหนด ต้องใช้สติกำหนดมโนภาพ อันนี้มีประโยชน์มาก แต่นักปฏิบัติส่วนใหญ่ไม่ค่อยปฏิบัติจุดนี้กัน

ปล่อยให้ล่วงเลยไปเปล่า โดยใช้ปากกำหนด ไม่ได้ใช้จิตกำหนด ไม่ได้ใช้สติกำหนดให้เกิดมโนภาพ

อันนี้มีความสำคัญสำหรับผู้ปฏิบัติมาก

กำหนดจิต คือ ต้องใช้สติ ไม่ใช่ใช้ว่าแต่ปาก ยืนหนอ ยืนหนอ ยืนหนอ….

ไม่ง่ายเลยแต่ต้องทำซ้ำๆซากๆให้เคยชิน ให้สติคุ้นกับจิต ให้จิตคุ้นกับสติ ถึงจะเกิดสมาธิ

เราจึงต้องมีการฝึกจิตที่กระหม่อม วาดมโนภาพลงไปช้าๆ ลมหายใจนั้นไม่ต้องไปดู แต่ให้หายใจยาวๆ

มันจะถูกจังหวะ แล้วตั้งสติ ตามจิตลงไปว่า ยืน … ที่กระหม่อมแล้ว หนอ….. ลงไปที่ปลายเท้า

ดูมโนภาพจะเห็นลักษณะกายของเรายืนอยู่ ณ บัดนี้ เห็นกายภายนอก น้อมเข้าไปเห็นกายภายใน…

คำว่า ยืน ปักลงที่กระหม่อม แล้วสติตามลงไปเลย วาดมโนภาพยืน… ถึงสะดือ แล้ว

ร่างกายเป็นอย่างนี้แหละหนอ จากสะดือ ลงไปก็ หนอ… ลงไปปลายเท้า อย่างนี้ทำง่ายดี

สำรวมใหม่สักครู่หนึ่ง จึงต้องอย่าไปว่าติดกัน ถ้าว่าติดกัน มันไม่ได้จังหวะ…

ชอให้ญาติโยมผู้ปฏิบัติทำตามนี้ จะได้ผลอย่างแน่นอน

ขอบคุณข้อมูลจาก : http://www.b.yimwhan.com/board/show.php?user=kobkob&topic=116&Cate=9